ტირამისუ

ლიტერატურულ კაფეში ტრადიციულად სნობილი ხალხი შეკრებილიყო. ერთ გოგოს მაგიდაზე მოკბეჩილვაშლიანი ლეპტოპი გაეშალა და სურათებს ათვალიერებდა. ეტყობოდა, რომ ვიღაცას ელოდებოდა და დროდადრო თვალს შემოსასვლელისკენ აპარებდა. ლიმნიან ჩაის წრუპავდა და მაგიდის ქვეშ გაწოლილ კოლის ეფერებოდა. ჩვენს უკან მაგიდაზე ბორდოსფერბერეტიანი ბიჭი და ლურჯკაშნეიანი გოგო ისხდნენ და რომელიღაც ახალ რომანზე ლაპარაკობდნენ. ჩვენც რაღაცაზე ვლაპარაკობდით, მიმტანი კი არ მოდიოდა. ბოლოს, მოთმინების ყველა ძაფი რომ გამიწყდა მიმტანს ხელით ვანიშნე მოგვხედე მეთქი.

მიმტანი ნელი ნაბიჯებით, ტორტმანით დაიძრა ჩვენსკენ. ხელში მენიუ ეჭირა და გვკითხა რას ინებებთო. მე ჩაი მინდა მეთქი, ანინამ – ყავაო. არაფერს დააყოლებთო წარბაწეულმა დაამატა – არა, არაფერი მეთქი უნდა მეთქვა, რომ ამ დროს ანინამ ჩემზე ანიშნა, ამას ტირამისუ მოუტანეთო მე კი – ალუბლის ნამცხვარიო. არ მინდა მეთქი არაფერი ჩავილაპარაკე ჩემთვის, ანინამ კი დაიჟინა შენ აუცილებლად ტირამისუ უნდა შეჭამოო. თუ გინდა ქალი კამათში დაამარცხო დაეთანხმეო – გამახსენდა ჩემი ძმაკაცის საყვარელი ფრაზა – ჰოდა, მეც დავეთანხმე. მიმტანი გაბადრული გაგვშორდა.

მარტონი რომ დავრჩით ანინას ვეკითხები – იცი, “ტირამისუ” იტალიურად რას ნიშნავს მეთქი? – არაო – მიპასუხა. ჩავეკითხე – როგორ, არც მისი წარმოშობის ლეგენდა იცი მეთქი? – არაო – გამიმეორა. ამასობაში მაგიდის ქვეშ კოლი აწრიალდა და წკმუტუნი დაიწყო, ლურჯკაშნეიანი გოგო აღტაცებული თვალებით უსმენდა თავის ბერეტიან რომეოს. მე კი ტირამისუს შესახებ დავიწყე ლაპარაკი. არ გამომრჩენია იმის აღნიშნვა, რომ სწორი გრამატიკული ფორმა “tiramesù” არის, tirami – გამქაჩეა იტალიურად და ამას დამატებული ნაწილაკი su (მაღლა) mi-ს აქცევს me-დ და მიღებული კომპოზიტი ითარგმნება როგორც – “ამქაჩე”. ბოლოს კი ვუთხარი, რომ ლეგენდის თანახმად ტირამისუს, იტალიურ ბორდელებში, კურტიზანი ქალები კლიენტებისათვის ერექციის დასაბრუნებლად ან გასაძლიერებლად იყენებდნენ მეთქი.

ანინა გაწითლდა და მეკითხება, როგორ გგონია მიმტანს ეს ამბავი ეცოდინებაო? – მე მხრები ავიჩეჩე და აქეთ–იქით დავიწყე ყურება. ანინამ რაღაც ისტორიის მოყოლა დაიწყო, თავის ყაზახეთში თუ სადღაც შორს წასულ მეგობარზე. კარგა ხანს ვუსმინე და ვერც თავი გავუგე ისტორიას და ვერც ბოლო. ვერ ჩავწვდი, რატომ უნდა მოუნდეს ადამიანს ამ სიცივეში იქ წასვლა. გამახსენდა, რომ ყაზახეთში ზამთარში ძალიან ცივა, ტანში დამიარა ორი წლის წინ განცდილმა ყაზახურმა ყინვამ, თუმცა ამასობაში მიმტანმა ტირამისუ მომიტანა და ანინას ჯანდაბაში გადახვეწილ მეგობარზე ფიქრს შევეშვი.

უცნაური ტირამისუ იყო. არ ჰგავდა იმ ტირამისუებს, იტალიაში რომ ვჭამდი ამ ზაფხულს. ისე, სიმართლე რომ ითქვას, ყველა თავისებურად აკეთებს ტირამისუს. მაგალითად ფლორენციაში ჭიქაში მოაქვთ და ნაყინივით უნდა ჭამო, მილანში კი გაცილებით თხელია, ვიდრე რომში და არც ერთ იმ ტირამისუს არ ჰქონდა მოყრილი ზედ იმდენი ყავა, რამდენიც ანინას შეკვეთილს. გემოც სხვანაირი ჰქონდა, ჰოდა ის–ის იყო უნდა გამომეცხადებინა, რომ რა ბანძობაა მეთქი, რომ ანინამ თვალები ამიჟუჟუნა და მეკითხება – ჰა, მოგწონსო?! – ვერაფერი ვუპასუხე და ტირამისუს ათვისება განვაგრძე.

კოლი მაგიდის ქვეშ კვლავ აწრიალდა, მისი პატრონი მოკბეჩილვაშლიან ლეპტოპში იყო ჩამძვრალი და ყურადღებას არ აქცევდა. ბორდოსფერი ბერეტი და ლურჯი კაშნე უკანა მაგიდაზე მსხდომთ გაეძროთ და ცარიელ სკამზე დაეწყოთ, ანინა კი ისევ თავისი მეგობრის ისტორიით მბურღავდა. მეც აქა–იქ ვურთავდი შორისდებულებს და ტირამისუზე ვფიქრობდი. რაღაც ჩემთვის უცნობი სპექტაკლის მონაწილედ ვიგრძენი თავი, სადაც გარშემომყოფები თავის მიზანსცენებს ასრულებდნენ ანინას მონოლოგის ფონზე, მე კი არ ვიცოდი რა მეთქვა, ჩემი რეპლიკა აღარ მახსოვდა. ჰოდა, ბოლოს გამახსენდა რაც უნდა მეთქვა. მიმტანს გავხედე და ხელით ვანიშნე ანგარიში მოგვიტანე მეთქი. რამდენიმე წუთში ჩვენს მაგიდასთან გაჩნდა, ხელში პატარა ცალხაზიანი ფურცელი ეჭირა, რომელზეც გაკრული ხელით რიცხვები ეწერა.  ფული გადავიხადეთ და გამოვედით. გზაში მიმტანი დაგვეწია, რაღაც დაგრჩათო და ოთხკუთხედი პაკეტი გამომიწოდა, რომ დავხედე პრეზერვატივი იყო, ჯიბიდან ამომვარდნოდა. ანინა კიდევ ერთხელ გაწითლდა…